Lee Shore & Blues Lee club: CC Muze concert report: Vanessa -
photo credits: VaRi Design |
De Muze brengt je terug naar Wembley 1974. Met Lee Shore, een band met 5 schitterende muzikanten, gevolgd door een aftershow van Blues Lee in het Muze Café. Toen Fred Klee in 2012 het gerucht hoorde van een mogelijk release van het live-album Wembley 1974 van Crosby,Stills, Nash & Young, kwamen de herinneringen aan die tijd en dat concert weer helemaal boven. Hij was er immers bij tijdens dit legendarische concert uit de derde en laatste CSNY tour. Nog steeds vol passie voor de muziek van deze band en om antwoorden te kunnen geven over het woelige bestaan en de mytische verhalen van deze groep besloot Fred de geschiedenis van Crosby, Stills, Nash & Young terug wakker te maken met een schitterende tribute tour.
Samen met nog 5 andere muzikanten: Eddy Scheepers (stem & gitaar), Romain Schoonis (stem & gitaar), Patrick Cuyvers (stem & Hammond, piano), Jan Leven (bas) en Davy Deckmijn (drums) brengen ze de harmonieën en samenzang van CSNY terug tot leven, geflankeerd door beelden van het concert in Wembley en de studentenprotesten met dodelijke afloop in Ohio. Het publiek maakt als het ware een reis terug in de tijd en kan genieten van de muziek, verhalen en sfeer van de jaren ’70 met 5 knappe artiesten die zich volledig kunnen laten gaan in het repertoire van CSNY.
Blues Lee had de eer om iedereen terug in de hedendaagse tijd te brengen met hun eigentijdse blues en jazz ritmes. Als extraatje werden we getrakteerd om maar liefst 8 nieuwe nummers. Jawel, je leest het goed, een nieuwe cd is in de maak! Wanneer deze cd zal uitkomen? Volgens de band is het antwoord heel simpel: “Als ze klaar is!”.
Na een avond van Folk Rock en Blues konden de fans voldaan terug keren naar hun eigen very, very, very fine house. Met dank aan de organisatoren van de Muze zoals programmamaker Tom Michielsen en Eugen Matei van het Muze Café voor de geweldige shows en Karel Phlix (Blues Lee) voor een woordje uitleg. |
Met een a capella versie van ‘Long Time Gone’ wordt deze muzikale reis ingezet. Één voor één passeren nummers van onder andere het bekende album ‘Déja Vu’ de revue, afgewisseld met een woordje uitleg. Zo kwamen we te weten dat het nummer ‘Marrakesh Express’ geschreven werd door Graham Nash toen hij op de trein zat. Graham was toen nog lid van de The Hollies, maar zij waren niet geïnteresseerd in dit nummer. Later werd het opgenomen door de CSNY band en werd het een hit. Om in stijl aan de pauze te beginnen kregen we een ingetogen versie van ‘Judy Blue Eyes’ met Fred en zijn gitaar en het ritmisch handengeklap van Romain en Patrick, een mooie afsluiter van de eerste helft. Ook na de pauze werd het lijstje met hits steeds langer. ‘Lee Shore’, wat tevens de naam is van deze 5-koppige band mocht natuurlijk niet ontbreken, net als het lijflied van Fred Klee ‘Almost Cut My Hair’. Dat enkele bandleden oud genoeg zijn om Crosby, Stills, Nash & Young live gekend te hebben geeft de show net dat tikkeltje extra. Hun inleving vermogen is des te groter en dat stralen ze als de jonge snaken van toen van het podium af. Om aan het eind van de show het uitzinnig publiek tot bedaren te brengen werd ‘Woodstock’ als toemaatje gebracht en kwam er een einde aan dit geweldig concert. Maar niet getreurd, voor diegene die er nog niet genoeg van hadden was er nog een aftershow in het Muze Café.
Om 23u stipt trok Blues Lee in een afgeladen vol huis de show op gang met het swingende Dolphin's Swing. Het deed de gasten van Blues Lee blijkbaar goed om nog eens in home town Heusden-Zolder te spelen, 21 jaar on the road en spelen met de overtuiging van jonge honden, het is weinigen gegeven. Na enkele oudere nummers en de obligate slowblues waarin Karel "Helix" Phlix zijn 
De nieuwe nummers gaan ook nu weer alle kanten op qua genres: 'Count On Me' is een onvervalste rocker, Zip It botst funky tussen New Orleans en jazzy scat, het lome ska-getinte 'Hard Way' werkt op de heupen van dames en heren en een kort maar zeer swingend Tuna Twist is een instant instrumentaal klassiekertje met een zweem van opwindende Klesmer. Eindigen doen ze dan weer met een oude kraker, het funky Cross That Line, dat volgens Karel gaat over kinky dingen die niet horen maar het leven nu eenmaal de moeite waard maken... Het enthousiaste publiek wil meer en ze bissen met het eclectische 7 Days waarin Bies zijn sopraansax allerlei spoken en demonen bezweert. Eén ding is alleszins duidelijk: er zit bepaald geen sleet op deze band en het nieuwe repertoire doet halsreikend uitkijken naar nieuw cd-werk.
|